De recente onthullingen over fraude en cliëntelisme binnen het OCMW van Anderlecht hebben voor heel wat ophef gezorgd. Ondanks de overweldigende bewijzen en de verontwaardiging bij zowel het publiek als verschillende politieke partijen, lijkt de politieke wereld niet bereid om de onderste steen boven te halen. De federale regeringspartijen kozen er recent voor om geen volwaardige onderzoekscommissie in te stellen, maar in plaats daarvan een parlementaire werkgroep op te richten. Dit besluit wordt door velen gezien als een poging om de zaak in de doofpot te stoppen.
Uit de onthullingen blijkt dat binnen het OCMW van Anderlecht massaal werd gesjoemeld met sociale uitkeringen. Maatschappelijk werkers sloegen alarm over het feit dat leeflonen werden toegekend aan mensen die daar geen recht op hadden. Adviezen van deze sociale werkers werden systematisch genegeerd en de politieke benoemingen binnen het OCMW werden aangewend om een systeem van cliëntelisme in stand te houden. Dit betekent dat steunmaatregelen niet gebaseerd waren op objectieve criteria, maar op politieke connecties en vriendjespolitiek.
Bovendien werden er ernstige vragen gesteld bij de financiële transparantie van de instelling. Er zouden miljoenen euro’s verdwenen zijn door corruptie en mismanagement. Dit terwijl vele burgers, die daadwerkelijk recht hebben op hulp, in de kou blijven staan.
Van onderzoekscommissie naar werkgroep: een politiek spel?
De eerste reacties op de onthullingen waren scherp. Meerdere partijen, waaronder het Vlaams Belang, eisten een diepgaand onderzoek en drongen aan op de oprichting van een parlementaire onderzoekscommissie. Een dergelijke commissie heeft de bevoegdheid om getuigen onder ede te horen en officiële documenten op te vragen, wat cruciaal zou zijn om het volledige plaatje te krijgen.
Toch koos de federale meerderheid ervoor om de zaak af te zwakken en een werkgroep in het leven te roepen. Dit is een veel zwakkere vorm van onderzoek, zonder de nodige bevoegdheden om echt doortastend te werk te gaan. Volgens critici, waaronder Kamerlid Ellen Samyn (Vlaams Belang), is dit een bewuste poging om de verantwoordelijken uit de wind te zetten en de zaak zonder veel gevolgen af te handelen.
“Het is onbegrijpelijk dat er geen onderzoekscommissie komt. We hebben te maken met een grootschalig schandaal waarbij belastinggeld is misbruikt en politieke vriendjesdiensten de bovenhand namen op sociale rechtvaardigheid. Een werkgroep zal niet volstaan om dit wanbeleid bloot te leggen en verantwoordelijken ter verantwoording te roepen.”
Een klap in het gezicht van klokkenluiders
Wat deze zaak des te schrijnender maakt, is dat de moedige medewerkers van het OCMW die de misstanden aan het licht brachten, nu dreigen te worden genegeerd. In plaats van hen te steunen en hun onthullingen serieus te nemen, lijkt het politieke establishment de kwestie zo snel mogelijk te willen begraven. Dit kan als gevaarlijk precedent dienen en toekomstige klokkenluiders ontmoedigen om misstanden te melden.
Door het gebrek aan daadkracht en transparantie wordt het wantrouwen in de politiek alleen maar groter. Burgers die jarenlang hebben bijgedragen aan de samenleving, zien hoe hun belastinggeld op een schandalige manier wordt verspild, terwijl er geen verantwoording wordt afgelegd.
Het Vlaams Belang blijft zich verzetten tegen deze poging tot verdoezeling en eist dat er alsnog een volwaardige onderzoekscommissie wordt opgericht. Transparantie en politieke verantwoordelijkheid mogen geen loze begrippen zijn. Enkel door een diepgaand en onafhankelijk onderzoek kan er recht gedaan worden aan de belastingbetaler en de slachtoffers van dit wanbeleid.